Prvi vaseljenski sabor

Hrišćanska crkva je od svog nastanka pa sve do 4. veka bila progonjena. Rimski car Konstantin Veliki je odlučio da to promeni i Milanskim ediktom je hrišćanstvo postalo priznata religija u Rimskom carstvu. Međutim ostale su razlike u učenju. Naime, Aleksandrijski sveštenik Arije je smatrao da je Isus Hristos samo čovek i da nije ravan Bogu Ocu i vremenom je dobio dosta sledbenika.

Konstantin Veliki je sazvao Prvi vaseljenski sabor 325. godine u gradu Nikeji u Maloj Aziji. Po predanju je na njemu bilo 318 svetih otaca iz celog Rimskog carstva. Glavna odluka sabora je bila da se osudi Arijevo učenje i sastavljen je prvi deo Simvola vere koji se i danas čita u hrišćanskim crkvama. U njemu piše da je Isus Hristos jedinosuštan Bogu Ocu odnosno da je jednak njemu. Na taj način Isus nije mogao više biti smatran ni od koga u crkvi samo čovekom već Bogočovekom. U Simvolu vere je još tad napisano da se veruje u Svetu Trojicu: Oca, Sina i Svetog Duha. Sabor u Nikeji je doneo i niz crkvenih zakona, kanona, kojim se organizuje crkva. Njima se potvrđuje da episkop grada Rima ima vlast nad crkvom na Zapadu, episkop grada Aleksandrije nad crkvom u Africi, episkop grada Antiohije nad crkvom na Istoku, a episkop Jerusalima, grada u kome je Isus Hristos razapet, ima posebno dostojanstvo.

Prvi vaseljenski sabor ima veliki značaj za hrišćansku crkvu iz razloga što je on prvi propisao kanone kojih je svako u crkvi morao da se pridržava. Arijevo učenje nije ovim saborom prestalo da postoji i ono se održalo još dugo vremena ali njegovi sledbenici nisu više smatrani pravovernim hrišćanima.